Türkiye dört gündür adalet arayışıyla sarsılıyor. Sokaklarda binlerce insan var, sesler yükseliyor, talepler net: Demokrasi, hukuk, adalet!
Ancak Kuzey Kıbrıs Türk Cumhuriyeti’nde siyaset sahnesi sanki bambaşka bir evrende…
Özellikle muhalefet partileri, bu yaşananlara birkaç sosyal medya paylaşımıyla “görevini yerine getirmiş” havasında. Yuvarlak cümleler, belirsiz göndermeler, risksiz ifadeler… Oysa Türkiye’de yaşanan bu kriz, sadece iç mesele değil; etkisi buraya kadar uzanan, toplumu ve geleceği ilgilendiren bir demokratik kırılma anı.
KKTC’de iç siyaset söz konusu olduğunda en küçük detayda bile sert çıkışlar yapan, “hesap soran”, “duyarlılık gösteren” bazı muhalefet temsilcileri, Türkiye’deki bu gelişme karşısında adeta görmezden gelen, susan, suya sabuna dokunmayan bir tavır içerisindeler.
Buradaki gençler, gazeteciler, akademisyenler Türkiye’deki olayları an be an takip ediyor, tepki veriyor, ses çıkarıyor.
Ama siyasi muhalefet, görünmezliğe oynuyor.
Bu sessizlik, sadece utanç verici değil, aynı zamanda tehlikeli. Çünkü demokrasiye sahip çıkmak, sadece kendi coğrafyanla sınırlı değil; ilkesel bir duruş gerektirir. Hele ki bu kadar yakın, bu kadar bağlı olduğun bir ülkenin kaderi söz konusuyken…
Gerçek muhalefet, yalnızca yerel gündemlerde değil, evrensel demokratik değerler karşısında da taraf olmayı bilendir.
